Μιλώντας σήμερα στην πόλη όπου γεννήθηκε,
έζησε πενήντα χρόνια της ζωής του, τον ενέπνευσε και στην οποία συνεχώς
αναφερόταν, αισθάνομαι αμήχανα. Τρεις δεκαετίες αδιατάρακτης φιλίας και
δημιουργικής συνεργασίας με τον Μανόλη Αναγνωστάκη, στερέωσαν ένα αίσθημα
βαθιάς και ισόβιας ευγνωμοσύνης και δεν θα ήθελα με την ομιλία μου αυτή να το
λιγοστέψει κατ’ ελάχιστον ή να φανεί σαν πράξη, κατά κάποιο τρόπο, ανταπόδοσης.
Αισθάνομαι όμως την ανάγκη να καταθέσω την εμπειρία μου από τη συνεργασία μας,
να σταθώ και να περιγράψω την πνευματική του δραστηριότητα, μέσα από ένα βασικό
άξονα που διαπερνούσε τη ζωή και την τέχνη του: τη συνέχεια.